Przedmiotowy wyrok stanowi odpowiedź TSUE na pytania prejudycjalne zadane przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w sprawie dotyczącej kredytu indeksowanego do CHF udzielonego przez poprzednika prawnego Raiffeisen Bank International AG (umowa z maja 2008 r.).
W przedmiotowym wyroku, TSUE przedstawił jednoznacznie stanowisko w kilku kwestiach, kluczowych przy rozpoznawaniu przez sądy tego typu spraw.
Po pierwsze, okoliczność, że kurs wymiany zmienia się w długim okresie, nie może uzasadniać braku wskazania w postanowieniach umowy kryteriów stosowanych przez bank w celu ustalenia kursu wymiany mającego zastosowanie do obliczania rat spłaty, co umożliwiałoby konsumentowi określenie w każdej chwili tego kursu wymiany.
Treść klauzuli umowy kredytu ustalającej cenę zakupu i sprzedaży waluty obcej, powinna umożliwić konsumentowi zrozumienie sposobu ustalania kursu wymiany waluty obcej stosowanego do obliczenia kwoty rat kredytu, w taki sposób, aby konsument miał możliwość w każdej chwili samodzielnie ustalić kurs wymiany stosowany przez przedsiębiorcę.
W praktyce oznacza to, iż bank nie może skutecznie obronić się w procesie sądowym, twierdząc (co jest powszechne), iż stosowane przez niego kursy wymiany CHF miały charakter „rynkowy”.
Po drugie, warunek uznany przez sąd krajowy za nieuczciwy nie powinien, na podstawie art.6 ust.1 Dyrektywy 93/12, być stosowany, a jego treść zmieniana.
Jedynie w wypadku, gdyby stwierdzenie nieważności nieuczciwego warunku zobowiązywało sąd do unieważnienia umowy w całości, narażając tym samym konsumenta na szczególnie niekorzystne konsekwencje (czyli w praktyce sytuacja, w której konsument musiałby jednorazowo spłacić do banku kwotę, która przekracza jego możliwości finansowe), w związku z czym unieważnienie to skutkowałoby niejako ukaraniem konsumenta, sąd krajowy mógłby zastąpić ten warunek przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym.
Po trzecie, nie wydaje się, aby art.65 kodeksu cywilnego, który zawiera ogólną regułę wykładni, stanowił przepis prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym.
Art.5 i 6 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, by sąd krajowy, który stwierdził nieuczciwy charakter warunku umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem w rozumieniu art.3 ust.1 tej dyrektywy, dokonał wykładni tego warunku w celu złagodzenia jego nieuczciwego charakteru, nawet jeśli taka wykładnia odpowiadałaby wspólnej woli stron.