Sąd Okręgowy w Warszawie, w polskiej sprawie z powództwa Banku Millennium S.A. przeciwko kredytobiorcom o zapłatę (zwrot) kwoty kapitału kredytu oraz wynagrodzenia za korzystanie z tego kapitału, zwrócił się do TSUE z pytaniem, czy w przypadku uznania że umowa kredytu indeksowanego do CHF jest od początku nieważna z powodu zawarcia w niej nieuczciwych warunków umownych, bank oprócz zwrotu kapitału kredytu może domagać się od kredytobiorcy także jakichkolwiek innych świadczeń, w szczególności wynagrodzenia, odszkodowania, zwrotu kosztów lub waloryzacji świadczenia.
W dniu 11 grudnia 2023 r. TSUE wydał postanowienie, w którym jednoznacznie wskazał, iż bank nie może żądać od konsumenta zwrotu kwot innych niż kapitał wpłacony na poczet wykonania umowy oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od chwili wezwania do zapłaty. Przeciwna interpretacja byłaby sprzeczna z art.6 ust.1 i art.7 ust.1 dyrektywy 93/13.
Po wydaniu przez TSUE wyroku z 15 czerwca 2023 r. (w którym TSUE wskazał, że bankom nie należy się tzw. wynagrodzenie za korzystanie z kapitału), banki zmieniły strategię i rozpoczęły wysyłanie do kredytobiorców wezwań do zapłaty określonych kwot, tytułem waloryzacji ich świadczenia.
Powyższe orzeczenie ma zatem bardzo duże znaczenie dla wszystkich kredytobiorców „frankowych”, albowiem TSUE stwierdza w nim jednoznacznie, że bankom nie należy się żadna forma wynagrodzenia za „korzystanie” przez kredytobiorcę z kapitału kredytu (bez względu na to, czy byłaby określana jako wynagrodzenie, odszkodowanie, waloryzacja etc.).