W przedmiotowej uchwale Sąd Najwyższy rozstrzygnął kilka istotnych kwestii dotyczących kredytów indeksowanych do walut obcych lub denominowanych w walucie obcej.
Po pierwsze, Sąd Najwyższy potwierdził, że w razie uznania, że postanowienie umowy kredytu indeksowanego lub denominowanego odnoszące się do sposobu określania kursu waluty obcej stanowi niedozwolone postanowienie umowne i nie jest wiążące, w obowiązującym stanie prawnym nie można przyjąć, że miejsce tego postanowienia zajmuje inny sposób określenia kursu waluty obcej wynikający z przepisów prawa lub zwyczajów.
Po drugie, jednoznacznie wskazano, że w razie niemożliwości ustalenia wiążącego strony kursu waluty obcej w umowie kredytu indeksowanego lub denominowanego umowa nie wiąże także w pozostałym zakresie.
Ponadto, Sąd Najwyższy potwierdził też, że jeżeli umowa kredytu nie wiąże z powodu niedozwolonego charakteru jej postanowień, nie ma podstawy prawnej do żądania przez którąkolwiek ze stron odsetek lub innego wynagrodzenia z tytułu korzystania z jej środków pieniężnych w okresie od spełnienia nienależnego świadczenia do chwili popadnięcia w opóźnienie co do zwrotu tego świadczenia
Uchwała została podjęta w składzie całej Izby Cywilnej i posiada moc tzw. zasady prawnej, co oznacza, że obecnie żaden skład Sądu Najwyższego nie może już przy wydawaniu wyroku odstąpić od tych zasad (wymagałoby to ponownego rozstrzygnięcia tych zagadnień przez całą Izbę Cywilną).