Wyrok dotyczy umowy kredytu indeksowanego do CHF z października 2006 r. zawartej z dawnym GE Money Bank S.A.
W przedmiotowym wyroku Sąd Najwyższy jednoznacznie stwierdził, że mechanizm ustalania przez bank kursów waluty, pozostawiający bankowi swobodę, jest w sposób oczywisty sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta, zaś klauzula, która nie zawiera jednoznacznej treści i przez to pozwala na pełną swobodę decyzyjną przedsiębiorcy w kwestii bardzo istotnej dla konsumenta, dotyczącej kosztów kredytu, jest klauzulą niedozwoloną.
Eliminacja z umowy jedynie części klauzuli [dotyczącej marży banku] zmienia sens brzmienia całego postanowienia umownego nie usuwając przy tym zagrożenia interesu konsumenta (odmienne stanowisko przyczyniłoby się do wyeliminowania zniechęcającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez zwykły brak stosowania takich nieuczciwych warunków wobec konsumentów).
Utrzymanie w mocy tego typu umowy byłoby możliwe tylko w sytuacji, gdyby konsument wyraził wyraźnie taką wolę (możliwość zapobiegnięcia upadku całej umowy ma charakter obronny względem konsumenta tj. obowiązuje jedynie w przypadku, gdyby upadek umowy miał narazić konsumenta na niekorzystne względem niego konsekwencje).
Wola wyrażona przez konsumenta (w zależności od jego interesu) winna być decydująca co do skutku sankcji stosowanej na wypadek zawarcia w umowie kredytu indeksowanego do waluty obcej postanowienia umownego uznanego za niedozwolone.
Należy w pierwszej kolejności zastosować sankcję upadku całej umowy jeżeli żąda tego konsument w sporze z przedsiębiorcą.