Wyrok stanowi odpowiedź TSUE na pytania zadane przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Środmieścia, w sprawach kredytów denominowanych w CHF zawartych z Deutsche Bank Polska S.A. (umowy z 2006 r. oraz 2008 r.) oraz kredytów indeksowanych do CHF zawartych z mBank S.A. (umowy z 2006 r. oraz 2009 r.)
TSUE po raz kolejny (tak jak we wcześniejszych wyrokach) potwierdził, że sprzeczna z Dyrektywą 93/13 byłaby sytuacja, w której sąd krajowy mógłby stwierdzić nieuczciwy charakter nie całości warunku umowy zawartej z konsumentem, lecz jedynie pewne elementy tego warunku, tylko po to, aby „ratować” taką umowę, czyli pozostawić ją w mocy.
TSUE ponownie (tak jak we wcześniejszych wyrokach) wskazał, że zastąpienie nieuczciwego postanowienia umownego przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym, może nastąpić tylko wyjątkowo tzn. w sytuacji, w której usunięcie z umowy nieuczciwego postanowienia umownego skutkowałoby unieważnieniem takiej umowy i zarazem narażeniem konsumenta na szczególnie dotkliwe skutki (w praktyce chodzi więc tylko o sytuacje, w których w razie stwierdzenia nieważności umowy kredytowej, kredytobiorca miałby do natychmiastowej spłaty bankowi znaczną kwotę a nie miałby środków żeby ją spłacić.
Zdaniem TSUE nie istnieją przepisy prawa polskiego o charakterze dyspozytywnym, mogące zastąpić uchylone nieuczciwe warunki umowne. TSUE wprost wykluczył też możliwość zastępowania nieważnego warunku umownego wykładnią sądową.
TSUE ponownie podkreślił determinujący charakter woli konsumentów – jeżeli konsument został poinformowany o konsekwencjach związanych z całkowitym unieważnieniem umowy i je akceptuje, to sąd krajowy nie powinien już de facto próbować zastępować nieuczciwego warunku umownego po to, aby utrzymać umowę kredytową w mocy.